domingo, enero 06, 2008


Hoy me levanté con miedo, con cierto recelo y angustia al pensar en lo que viene. Recuerdo con claridad una tarde de verano, tumbada en la hierba y hablando con mis viejos amigos. Hablábamos del futuro, de algo que ocurriría mucho tiempo después y por lo que todavía no nos preocupábamos. Hablabamos con cierto brillo de ilusión en los ojos, y a la vez, con mucha, mucha tranquilidad. Teníamos 17 años y éramos jóvenes, niños que soñábamos con futuros inciertos. Hoy ese futuro llegó, ya es presente. Nos quedan pocos meses para terminar, para decir adiós a los amigos, a los libros y a las paredes de la facultad.

Nunca pensé que me daría tanta pena terminar algo, o quizás no es tanta la pena y si mucho el temor a lo que vendrá. Porque no sé, no sabemos qué viene. Nadie nos ha cogido y nos ha sacudido gritándonos ¡tranquilos, todo va a salir bien!


Unos se irán, otros quedarán por el camino y muchos no sabremos ni qué hacer. Nos sentaremos en la hierba y desearemos estar de nuevo en aquella tarde, en aquel lugar y en aquellos cuerpos. Cuerpos de gente con todo por vivir y todo por soñar. Sin aparentes preocupaciones, simplemente sintiendo el calor del sol en la cara y dejando fluir la imaginación.

Quiero volver a aquella tarde y volver a empezar, que alguien me de la oportunidad de poder disfrutar de nuevo de todo lo que vivimos en estos 5 años y quiero volver a arrepentirme de muchas cosas. Quiero volver a tropezar y caer, y levantarme de nuevo tantas veces como sea necesario.
O sino... que alguien venga y me diga... ¿y ahora qué?

9 comentarios:

Gobo dijo...

Como me he sentido identificado con este texto. Cuantas veces me he parado a pensar en el pasado con añoranza de ciertas cosas y comprendiendo perfectamente a Peter Pan...

Estas a punto de dar un paso muy importate uno de los mayores cambios y como cambio que es siempre sera dificil.

Solo quiero que sepas que en ese cambio no vas a estar sola siempre tendras apoyo y ayuda.

Mucho mucho animo y a mirar el futuro con vision positiva porque no todo en crecer y cambiar es malo.

Besukos!

Anónimo dijo...

hola: uf, si las cosas fueran como deben yo deberia tar acogotada como tu... pero x suerte o x desgracia aún tengo un poco de margen... A mi osito le pasó lo mismo cuando acabó la carrera... tenía vértigo xq no sabía q habría depuis...
Un besiño y feliz año guapa.

Esther dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Esther dijo...

Hola...
Todo lo que narras no tiene porque terminar todo continuará por mucho que cumplas años , por mucho que crezcas, por mucho que pase el tiempo.

Es muy común entre la gente (todos!!!) no tener claro lo que hacer, es eso lo que nos convierte en humanos no tener siempre la respuesta para todo, no saber siempre que camino seguir...
Así que deja el temor en un cajón, y ves desprendiéndote de la pena que no la necesitas.

Te deseo todos mis ánimos... recuerda paz y calma , paz y calma ammmmm... ;)

Anónimo dijo...

No tengas miedo al futuro. a empezar cosas nuevas. Terminas una bonita epoca detu vida, pero tienes miles de cosas ke descubrir del mundo y de ti misma. aprovecha la oportunidad y busca tu camino con decision. Suerte en todo Anduriña

Águeda dijo...

Todos pasamos x eso... x lo menos todas las q nos sentimos viejas, jajajajajaja!
Es q este es el año en q parece q hay q tomar decisiones obligatoriamente, y a mí me ralla muchísimo q me presionen...

Un saludo de tu encantadora compañera de piso!!!!!!!!!!

S dijo...

La incertidumbre es como una espina en el medio del talón...

no sé que decirte, me encuentro en una situacion bastante similar, y creeme que te entiendo.

Sólo me queda dejarte un abrazo, aunque no sea consuelo...

Besos para vos

Caufield dijo...

todo vai saír ben :)

Caufield dijo...

e encantoume o texto, eu tamén quero volver a cando foi a cena de final da eso e inventamos un futuro para todos
penso que si queremos podemos vivir na ilusión e na incertidume (pero sin medo, que non deixa reaccionar) sempre :)
bikiños